عطش خدا

دل از تنهایی و تنها

من از غمهای بی پایان حکایت دراین شب ها فقط فریاد و بانگ و اه

عجب سرخی شده صورت از این سیلی که بران خورد

عجب میسوزد این شب ها دلم از تنها و این غمها

دلشوره ای دارم به وسعت اقیانوس ها .

اندوه بیشماری از ادم ها

ودراین کره خاکی اشکهایی ریخته ام به پای پیمانها

اکنون هوای شهر قلبم سرخ است

از خون جگرم که صد پاره است

و اه کشیدن های سینه سوز از بدعهدی ادم ها

من از هیچ اسمانی ندیدم  بارش بارانی که برای مرحم زخم تنم باشد

و رویش گلهای بهاری که برای جبران مافات محبت های باشد

تنم میسوزد از زخم شلاق ها

ونفس هایم به تنگ امد در این سلول های پراز فریاد ها

من به کدامین گناه محبوسم در این اعماق سیاه چال ها 

و زنجیر ها مینوازند زخم های دست و پاها

وصدایی میخراشد گوشهای شنوارا

که فریاد برارد از اوج رذالت ها

عمرگرانمایه درگذراست ارزوها درسینه حبس است

رنگ و رخساردنیافریبنده 

عجب عروس دنیازیبامیرقصد

ماکه از این همه  زیبایی محروم عجب ارزوهامان بی نسیب میمیرند

ماخودرا کاسه داغ تر اش انقلاب کرده ایم 

همه مارا به چشم سرانگشتان نظام میدانند

درهرمحفلی مینشینیم بحث انتقاد داغ است

وما باید درقبال خیانت های برخی به مردم پاسخگو باشیم

تایک برهه از زمان راحت میشد توجیح کرد اما دیگر پاسخ های ما کفاف خیانت برخی را نمیدهد وما باید بشینیم تا با بارش انتقاد سرخ و سفیدمان کنند

و ما اش نخورده و دهن سوخته به زمین خیره شویم

اینها تنها کلماتی بود که درخصوص اتشنشانهای شهید به ذهن من حقیر میرسد